| Regelmatig zie ik ze als ik over de provinciale weg rijdt richting Ottoland: ogenbomen. ‘Wat zijn dat?’ vraagt u zich misschien af. Dat zijn berkenbomen die zo gesnoeid of gegroeid zijn, dat het net lijkt alsof er allemaal ogen op zitten. Ogen die alles wat er in de omgeving gebeurt rustig bekijken en in de gaten houden. Ogenbomen. Je vraagt je af wat ze allemaal gezien hebben, door de jaren heen. Welke verhalen ze zouden kunnen vertellen. Elke plek heeft immers zo zijn eigen geschiedenis, die de mensen die er wonen bewust of onbewust gevormd heeft. Gemeenschappelijke herinneringen aan mooie momenten, aan conflicten, aan gezamenlijke inzet in moeilijke tijden. Welke ervaringen zijn dat hier geweest? De watersnood van 1820? De bouw van onze Gereformeerde Kerk te Ottoland in 1888? De grote brand in Ottoland van 1986? De vereniging van de Hervormde, Gereformeerde en Lutherse kerk tot PKN in 2004? Al die, en nog zoveel meer natuurlijk. Ik hoop die grote en kleine verhalen langzaam maar zeker te leren kennen, het bijzondere van deze plek een beetje in beeld te krijgen. En ondertussen – ondertussen schrijven we samen verder aan ons gemeenschappelijke verhaal. Daar hebben we allemaal een rol in! Mensen die hier al als zoveelste generatie wonen, en mensen met wortels op heel andere plaatsen. We zijn allemaal deel geworden van het verhaal van deze plek. Hoe willen we dat dat verhaal eruit ziet? Welk verhaal zullen die ogenbomen de komende 10, 20, 30 jaar zien? Zou het niet mooi zijn, als dat een verhaal is van gemeenschap, van liefde, van onderlinge zorg en hulp? Een verhaal waarin God de centrale plaats inneemt? |
!Als nieuw!
Leven in het licht van Gods koninkrijk
